مطالبی پیرامون تاریخچه انواع سرکه

در اوایل قرن هجدهم، یک فن‌شناس هلندی، Hermann Boerhaave، دریافت که میزان تولید اسید در فرآیند سرکه سیب مستقیماً با میزان سطح در معرض هوا متناسب است.

بنابراین، روش‌های بعدی تلاش کردند تا هوای بیشتری را به چلیک‌ها وارد کنند. در قرن بیستم، هوادهی پیوسته – حباب‌های هوا که از داخل مخلوط پمپ می‌شوند – توسعه یافت.

کاربردهای اصلی سرکه خانگی طعم دهنده غذاها و نگهداری یا ترشی فرآورده های گوشتی، ماهی، میوه ها و سبزیجات است. برای استفاده به عنوان چاشنی، سرکه را اغلب با سیر، پیاز، ترخون یا سایر گیاهان و ادویه جات طعم دار می کنند.

مخلوط با روغن و چاشنی‌ها به یک سس سرد کلاسیک – وینیگرت – تبدیل می‌شود که به عنوان سس روی سالاد سبزیجات استفاده می‌شود و به عنوان سس با سبزیجات، گوشت و ماهی پخته شده سرد سرو می‌شود.

 سرکه انگبین معتدل نیز یک ماده رایج در مارینادها است و به طور گسترده در ترشی خیار و سایر سبزیجات استفاده می شود.

فرآیند اورلئان که در میان روش های قدیمی شناخته شده است، از بشکه ای با ظرفیت حدود 50 گالن (200 لیتر) استفاده می کرد.

پوره ای متشکل از شراب یا مایع الکلی دیگر در بشکه ریخته شد و مقدار کمی سرکه یک و یک حاوی توده ای از باکتری های سرکه به نام مادر سرکه برای شروع واکنش به آن اضافه شد.

یک یا دو سوراخ کوچک هوا که بالاتر از سطح مایع حفر شده بود، سطح را در معرض هوادهی قرار می داد. سرکه تمام شده از طریق یک لوله چوبی در نزدیکی پایین کشیده شد. در پر کردن مجدد بشکه با بار جدید مواد خام دقت شد تا از شکستن لایه سطحی باکتری جلوگیری شود.