در حدود 1200 سال قبل از میلاد، آهن جایگزین برنز برای ساخت سلاح و ابزار (و برخی وسایل تزئینی) شد و عمارت‌های آجری بلند در سراسر کشور (مانند استر آباد) ساخته شد.
کاوش های باستان شناسی در چنین مناطقی نشان داده است که هنرهای صنایع دستی ایرانی در این عصر رواج داشته است.
قدیمی ترین مجموعه قلم کاری نقره ایران در شوش یافت شد که شامل اقلام دوران کوپر از جمله تبر، سوزن، آینه مسی و مقداری پارچه بود.
اما به نظر می رسد بزرگترین صنعت ایرانیان در این دوران سفالگری بوده است.
ظروف سفالی مانند کاسه، گلدان و لیوان را با وسیله چرخشی درست کرده بودند و روی آنها را با لعاب قرمز پوشانده بودند.
علاوه بر این، در این کاوش ها یک گردن بند (از گوش ماهی و سنگ) و تعدادی انگشتر نیز به دست آمد.
علیرغم اینکه در این دوران بیشتر ابزارها از سنگ ساخته می شد، مردم بین النهرین تبر، بیل و سایر ابزارها یا سلاح ها را از مس می ساختند.
از استخوان‌ها نیز همراه با مس استفاده می‌شد و روی بیشتر ابزارها نقش‌های زیبایی حک می‌کردند، به‌طوری که محصولات سفالی و محصولات فلزی از نظر ظاهری بسیار شبیه بودند.
اقلام سفالی یافت شده در غرب تخت جمشید با ظرافت نقاشی و تزئین شده اند.
آنها به نازکی ظروف سفالی امروزی هستند که نشان از اعتلای این هنر در ایران هخامنشی دارد.
همچنین ظروف سفالی قرمز و زرد به همراه تیغه های گوشتی حکاکی شده در جیان تپه به 1100 تا 1300 قبل از میلاد برمی گردد.
حفاری در سیلک تپه منجر به کاوش در آثار باستانی مربوط به 2700 تا 2800 قبل از میلاد، از جمله اقلام گلی ساخته شده با دست یا دستگاه چرخشی شد.
کاوش‌هایی که اریک اشمیت در نزدیکی شهر دامقان در ایران برای یافتن هکاتومپیلوس انجام داد، منجر به اکتشاف مجموعه‌ای از اقلام مهم صنایع دستی با قدمت ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ قبل از میلاد شد.
گلدان‌های بزرگی هستند که به اشکال مختلف هندسی با لعاب قهوه‌ای روشن یا کرمی ساخته شده‌اند که بیشتر بر روی دستگاه‌های چرخشی ساخته شده‌اند و نشان می‌دهند که قدمت لعاب‌کاری سفال در ایران به 5000 سال قبل می‌رسد.
همچنین این کاوش‌ها نشان می‌دهد که ایرانیان آن عصر با مس آشنا بوده‌اند و توانسته‌اند ابزارهایی مانند اوج، تیغ، دستبند و غیره بسازند.
همچنین برخی از مصنوعات طلایی و نقره‌ای که به‌عنوان اقلام تزئینی استفاده می‌شده است (جواهرات، مجسمه‌ها، رول مهره ای).
بدون دیدگاه